Naakt leven

Hoi! Dit is mijn nieuwe blog. Het gaat over nudisme, over mijn gevoelens en ervaringen bij nudisme. Ik ben graag naakt, zowel buiten als binnen, maar vanwege een nogal dwingende en negatieve opvoeding op dit punt durf ik me er nu pas ( ik ben 50) voor open te stellen.

Pik weet dat ik altijd al een nudistje  in mij heb gehad..in het laatste jaar van de middelbare school ging ik al na school naar de Bison baai, hier bij Nijmegen, kom daar lekker in mijn blootje in de zon te liggen.  Ik wist heel goed dat met name mijn  Moeder helemaal hysterisch zou worden als ze zou merken dat ik dat deed. Dus ik wiste dan zorgvuldig alle sporen uit. Zelfs geen lege cola fles in mijn  fietspad, want dat zou ook weer op een soort politieverhoor uitdraaien. Toen ik eenmaal op kamers ging wonen heb ik ér des te meer van genoten, zullen we maar zeggen..

Maar goed, zoals dat in hét leven gaat, ondanks mijzelf bleef naakt zijn toch lang met  allerlei angst en spanning omgeven. Niet zozeer sexuele spanning, maar een heel diep  gewortelde angst om betrapt te worden.  Mét alle negatieve consequenties van dien.  Natuurlijk objectief gesproken onzin wanneer je op jezelf woont, en gewoon e deur achter jezelf dicht kunt doen. Maar psychisch werkte het toch anders.. Zoals wel vaker, de geest gaat zijn eigen gang..

En nu, deze zomer, werd het plotseling allemaal helemaal anders.. Ik bleek eindelijk  ovér mijn eigen angsten heen te zijn gegroeid. Ik durf nu gewoon naakt te zijn in mijn eigen huis. Ovérdag en s nachts. En ik durf nu ook gewoon ook tegen vriendinnen te vertellen dat ik als ik alleen thuis ben, vaak mijn kleren direct uittrek en dan heerlijk in mijn blootje op de bank de krant ga liggen lezen, een boek ga liggen lezen of ga dommelen. Wel op een groot strandlaken natuurlijk, dat ik iedere paar dagen in de was gooi. Dat spreekt vanzelf. Maar het gemak waarmee ik dit Nu doe.. Ongelooflijk. Dat had ik nooit kunnen voorzien.

naar de Bizon baai gaan kan ik tegenwoordig niet meer. Ik kan vanwege mijn handicaps ( open rug en astma) nog maar hele kleine stukjes lopen.  Niet meer de stukken die op de Bison baai nodig zijn. Bovendien kan ik daar niet met mijn scootmobiel komen. Erg jammer, maar dat is nu eenmaal zo. Dus dan maar naakt in huis.Waar ik woon is dat ook bepaald geen straf..

helemaal achterlijk bén ik natuurlijk niet. Ik draai nog steeds de deur achter mij op slot wanneer ik lekker bloot wil zijn zondér door anderen gestoord te worden.  Die plotseling binnen komen vallen. Wat hier, binnen de gemeenschap waar ik woon, altijd mogelijk is. Maar vaak is dat niet eens nodig..

goed, ik ga hier op dit blog bij houden hoe ik mij voel, zo naakt levend. Het is een hele diepe oude wens van mij om naakt te leven. Zoveel mogelijk naakt. Nou ja, we zullen zien.. In ieder geval is het al wel zo dat ik sinds deze zomer zoveel mogelijk op blote voeten ben. Thuis, en onderweg. Dat vind ik ook heerlijk. Ik zit onderweg meestal in mijn scootmobiel, met mijn voeten op te plankje. Dus dat is toch ook weer anders dan wanneer ik gewoon op blote voeten door de stad zie lopen, wat ik sommige alternatieve jonge meiden wel zie doen.  Ik heb dan wel altijd mijn sandalen bij me, in een tas achterop mijn scootmobiel.  Maar ik moet zeggen, ik krijg tot dusver vérbazingwekkend weinig commentaar over mijn bijna altijd blote voeten. Ik weet natuurlijk dat het in veel sociale situaties ongewenst of ongebruikelijk is, en dan trek ik mijn sandalen wel aan. Ik wil enérzijds niemand kwetsen, en anderzijds wil ik ook geen onzin discussies. Dus een beetje aangepast ben ik nog wel..:)

En zo ging het..eerst een paar jaar geleden de veel te grote en logge en zware orthopedische schoenen feitelijk afgeschaft, dwz ik heb ze nog wl maar draag ze nooit meer. Toen aan sandalen begonnen. Die ben ik vérvolgens het hele jaar gaan dragen, meestal met blote voeten in sandalen. En nu zondér sandalen. Heerlijk.

Afijn, dit lijkt me wel genoeg introductie. Ik ga hier op ongeregelde momenten schrijven, dus ik beloof vérder niets. Tot later.  Petra.